De god van Spinosa

Ik vroeg mij deze week hardop af of materie eigenlijk wel bestaat. Jouw terechte antwoord met de vraag waarom wij mensen dan wel zouden bestaan kon ik natuurlijk niet beantwoorden.

Afgezien van het feit hoe je het werkwoord bestaan definieert zijn er met de zaken die ik tot nu toe bestudeerd heb wel een aantal interessante paden te bewandelen.

In mijn blogs (en straks in mijn boek) kun je lezen dat ik zo een beetje aan alles om ons heen twijfel of het wel echt bestaat.

Het begon met de relativiteit van Einstein. De objectieve ruimte van Newton en de tijd die er als een pijl doorheen snelt bestaan niet. Geen tijd en geen ruimte dus. Ze werden samengevoegd tot één dynamisch weefsel de ruimte tijd.

Materie bestaat uit atomen die hoofdzakelijk uit lege ruimte bestaan. In het blog over materie heb ik dat heel beeldend beschreven. In verhoudingen van het universum bestaat materie (vrijwel) niet.

Nog verder voert het wanneer we stellen dat maten in afstand en tijd eigenlijk niet bestaan. Die zijn altijd relatief en alleen geldig wanneer je het afmeet aan iets anders. Ver weg of langdurig bestaan niet en alleen door de manier waarop wij er naar kijken.

De mens bestaat ook uit materie en volgens de gangbare opvatting wordt ons bewustzijn veroorzaakt door chemische processen in het brein waarbij onze hersenen vervolgens de subjectieve ervaring produceren.

Dus wanneer materie (bijna) niet bestaat kun je je ook afvragen of alles wat echt bestaat misschien alleen uit mentale dingen bestaat. Dan is materie schijn en is alles alleen geest!

De volgende stap is dan dat wij mensen deel uitmaken van een universele geest waar ons bewustzijn deel van uitmaakt. Geen materialisme. Geen Dualisme. De god van Spinosa.